ندای آغاز

  من روز خویش را با آفتاب روی تو، کز مشرقِ خیال دمیده ست آغاز می کنم، من با تو می نویسم و می خوانم من با تو راه می روم و حرف می زنم  *********  یک اتفاق بسیار خوب و دوست داشتنی  در گوشه ای از زندگی ام به وقوع پیوست، خبر قبول شدنم در مقطع کارشناسی ارشد رشته علم اطلاعات و دانش شناسی در دانشگاه خوارزمی (تربیت معلم سابق) بود. در این باره گوشه ای از خاطرات خوب و  به یادماندنی  دانشگاه را بازگو می کنم.  خیلی حرف های نزده و نگفته دارم که دلم می‌خواهد بگویم ولی دست و قلم قاصر است  و نمی دانم چطور شروع کنم  و از کجا بگویم. اما به هر حال، و به قول معروف، حرف دل را باید گفت. ندای آغاز...

آه، این یاس ها، این یاس های سفید! می توانم اولین روزی را به یاد آورم که دست هایم را از این یاس ها، از این یاس های سفید، پُر کردم... من آفتاب و آسمان و زمین سبز را دوست داشته ام؛ من زمزمه ی آب رودخانه را در تاریکی نیمه شب شنیده ام؛ هنوز خاطرم از اولین یاس های سفیدی که در بچگی به دست گرفته بودم خوشبوست. در بامدادهای خاکستری بارانی چه ترانه های فراغت که زیر لب زمزمه کرده ام. حلقه گل شام گاهی گل های بَکوُلَه را که دست عشق ساخته به گردن آویخته ام. دلم هنوز از یاد آن اولین یاس های شادابی که در بچگی دست هایم از آن پُر بود عطر آگین است...  ندای آغاز...